SZKOŁA PODSTAWOWA NR 118 WE WROCŁAWIU IM. PŁK. PIL. BOLESŁAWA ORLIŃSKIEGO

Szkoła Podstawowa nr 118

we Wrocławiu

im. płk. pil. Bolesława Orlińskiego

...człowiek jest wart tyle, ile potrafi dać drugiemu człowiekowi.

.

ZARZĄD KLUBU SENIORÓW LOTNICTWA WE WROCŁAWIU

SKŁADA NA RĘCE  PANI DYREKTOR SZKOŁY MGR BARBARY ROTTE

WYRAZY WDZIĘCZNOŚCI ZA DOTYCHCZASOWĄ  WSPANIAŁĄ WSPÓŁPRACĘ 

W  PROPAGOWANIU  PIĘKNYCH TRADYCJI LOTNICZYCH WŚRÓD MŁODZIEŻY.

PREZES

PŁK. INSTR. PIL. ANTONI CHOJCAN

Bolesław Orliński (1899-1992)

---

 Pierwsze próby lotów w Polsce wykonał w 1896 roku Czesław Tański na szybowcu własnej konstrukcji nazwanym "Lotnią". Pierwsze polskie samoloty powstawały w latach 1910-1911. W 1918 roku powstało polskie lotnictwo wojskowe. W latach 1920-1923 powstały pierwsze wytwórnie samolotów. Pierwszym dużym sukcesem polskich skrzydeł na arenie międzynarodowej był lot Bolesława Orlińskiego w 1926 roku na tresie Warszawa - Tokio - Warszawa. W 1931 roku B. Orliński zajął pierwsze miejsce w zawodach National Air Races w USA, pokonując najlepszych pilotów świata. Historia życia tego pilota stanowi jedną z najlepszych kart historii lotnictwa polskiego - byli niemalże równolatkami. Najlepiej opowiadają ją pozostałe po nim dokumenty, fotografie i osobiste pamiątki będące własnością rodziny zasłużonego pilota mieszkającej we Wrocławiu, a przede wszystkim medale i odznaczenia.

Dzięki staraniom Wrocławskiego Klubu Seniorów Lotnictwa pamiątki te możemy oglądać do 20 września w Muzeum Sztuki Medalierskiej (Rynek 6) na wystawie pt. "BOLESŁAW ORLIŃSKI". Poniżej drukujemy ciężką ręką wybrane fragmenty katalogu tej wystawy, który wydrukowała Drukarnia Oficyny Wydawniczej PWr staraniem, z kolei, Akademickiego Klubu Lotniczego przy PWr, który zawsze pamięta o czytelnikach "Pryzmatu", gdy dzieje się coś ciekawego, a ulotnego.

 "Niewielu ludzi za swego życia trzykrotnie stawało na ochotnika do walki z wrogiem w obronie swojej Ojczyzny. Jednym z nich był wybitny i wszechstronny polski pilot - Bolesław Orliński.

13 kwietnia bieżącego roku minęła setna rocznica Jego urodzin. Dzieciństwo i lata młodzieńcze spędził w malowniczym krajobrazie Podola, nad rzeką Zbrucz, w Niwerce, majątku swych rodziców, gdzie przyszedł na świat. Pochodził z zacnej rodziny o tradycjach niepodległościowych. Jego pradziad, podpułkownik artylerii konnej, Franciszek Orliński, został w 1792 roku odznaczony medalem Virtuti Militari. Skierowane do niego listy od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, Tadeusza Kościuszki i Jana Henryka Dąbrowskiego przechowywano w rodzinnej Niwerce.

(...)Po tragicznej śmierci ojca, (...) Bolesław przerwał naukę w gimnazjum handlowym i jako siedemnastoletni młodzieniec zaciągnął się do armii carskiej, mając nadzieję na odzyskanie przez Polskę niepodległości.

Odbył służbę (...)wojskową,(...) ukończył kurs w szkole podoficerskiej i szkołę chorążych w Żytomierzu, by znaleźć się na północno-zachodnim froncie walki z Niemcami. Brał udział w wielkiej ofensywie na Wilno w grudniu 1917 roku. Wkrótce uciekł z armii carskiej i w Mińsku wstąpił do tworzącego się I Korpusu Polskiego.(...) Po zdemobilizowaniu (...) w maju 1918 roku uciekł na Ukrainę, (...). Wielokrotnie więziony został wcielony w szeregi wojsk ukraińskich atamana Semena Petlury. Po trzymiesięcznej służbie uciekł do niepodległej już Polski (..). Jako ułan brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w walkach pod Włodzimierzem, Równem, Dubnem i Łuckiem oraz na froncie litewsko-białoruskim - pod Mozyrzem, Owruczem i nad Prypecią.

Wówczas też otrzymał upragniony przydział do wojsk lotniczych(...)Podczas ofensywy bolszewickiej 1920 roku Orliński zachorował bardzo ciężko na tyfus.(...) jednak po trzech tygodniach wyzdrowiał i we wrześniu tegoż roku został uczniem Niższej Szkoły Pilotów w Bydgoszczy. (...) W 1923 roku objął stanowisko instruktora akrobacji w Wyższej Szkole Pilotów w Grudziądzu (...). W 1925 (...) szef Departamentu Lotnictwa, zaproponował mu wykonanie lotu daleko dystansowego do Tokio. Orliński znakomicie wykonał to zadanie, bowiem nie tylko doleciał do Tokio, ale zdołał wrócić samolotem do Warszawy. Jego przelot (...) odbył się w dniach od 27 sierpnia do 25 września 1926 roku (...)Lot obfitował w wiele dramatycznych wydarzeń, (...). Ostatnie 6680 km trasy pokonanych zostało na samolocie z obciętym lewym dolnym płatem, z mocno "prychającym" silnikiem, napędzającym reperowane klejem i drutem śmigło. Orliński wraz z Kubiakiem pokonali trasę długości 22600 km w czasie 121 godzin i 16 minut. Przelot ten odbił się szerokim echem w lotniczym świecie. Przyniósł sławę nie tylko pilotowi i towarzyszącemu mu mechanikowi. ale i młodemu państwu polskiemu, niepodległemu od zaledwie niespełna ośmiu lat.

W sierpniu 1928 roku Orliński po raz drugi powrócił do cywila (...).

(...)W sierpniu 1931 roku miało (...) pierwsze w dziejach zaproszenie polskiego pilota do wzięcia udziału w międzynarodowych zawodach organizowanych w Stanach Zjednoczonych. (...) Rywalizacja ta zakończyła się jego wielkim triumfem. Zarówno pilot jak i polski samolot P-6 zaimponowały Amerykanom, czego dowodem są zamieszczone w ówczesnej prasie, pełne uznania i entuzjazmu relacje.

(...)28 czerwca 1934 roku ustanowił na samolocie P-24 światowy rekord prędkości dla samolotów myśliwskich z silnikiem gwiazdowym, uzyskując prędkość 416 km/h. Był też pierwszym pilotem na świecie, który wykonał loty próbne na samolocie, w którym w owiewkach osłaniających mocowanie zastrzałów do skrzydeł zabudowano dwa działka.

Po agresji Niemiec na Polskę, (...) zwrócił się z prośbą o ponowne przyjęcie do wojska. Otrzymał zgodę i został oddelegowany do Rumunii, aby odebrać tam 11 samolotów zakupionych w Wielkiej Brytanii. Opuszczając Ojczyznę był załamany i nieszczęśliwy - po raz drugi utracił swe rodzinne strony. Odtąd już nie zobaczył ukochanej Niwerki. do której wracał myślami przez całe życie.

Przekraczając granicę polsko-rumuńską zamknął za sobą piękną kartę dokonań lotniczych lat 1920-1939. Na dziewięćdziesięciu dwu typach samolotów produkcji dziewięciu państw spędził w powietrzu siedem tysięcy godzin. Jako pilot doświadczalny wykonał loty próbne na dwudziestu ośmiu prototypach samolotów wojskowych i cywilnych polskiej konstrukcji i produkcji.

W grudniu 1939 roku poprzez Rumunię, Jugosławię, Włochy i Francję dotarł do Anglii. (...)W roku 1943 spełniły się jego pragnienia - w bombowym dywizjonie 305 prowadził loty instruktorskie i operacyjne. W okresie od 1 sierpnia 1944 roku do 31 stycznia I945 roku był dowódcą tego dywizjonu. Wykonał 49 lotów bojowych, angażując się w trudne i niebezpieczne zadania. W nocy z 21 na 22 stycznia 1945 roku Orliński wraz ze swym nawigatorem Janem Lemieszonkiem wzięli udział w swej ostatniej operacji bojowej. (...) W dniu 1 lutego 1945 roku Orliński wraz z Lemieszonkiem przeszli na zasłużony odpoczynek.

Po odejściu z dywizjonu otrzymał przydział do lotnictwa transportowego.

(...)Zmarł 28 lutego 1992 r.

Bolesław Orliński spoczął na zawsze we Wrocławiu - w mieście, z którym był związany licznymi przedwojennymi lotami oraz więzami rodzinnymi po wojnie. Prochy pilota i jego żony złożone zostały na cmentarzu Św. Rodziny na Spolnie, gdzie pochowana jest jego matka i siostra z mężem.

Był człowiekiem niezwykle prostolinijnym, szczerym, cieszącym się wielką sympatią kolegów. Był znakomitym i życzliwym dowódcą, któremu latanie sprawiało radość i było jego powołaniem. Rozległością dokonań lotniczych nie miał sobie równych wśród polskich pilotów.

Dwa lata po śmierci Bolesława Orlińskiego decyzją Ministerstwa Obrony Narodowej 11 Pułk Lotnictwa Myśliwskiego we Wrocławiu otrzymał Jego imię. Jest także patronem Aeroklubu Wrocławskiego działającego na lotnisku Szymanów. Jego imieniem nazwano również jedną z ulic na wrocławskim osiedlu Gądów Mały. Rok 1999 wrocławskie środowisko lotnicze uznało za "Rok Bolesława Orlińskiego".

Autorzy tekstu : 

Stanisław Babiarz,

Stanisław Błasiak

ODZNACZENIA
 

Kolekcja odznaczeń nadanych polskiemu pilotowi przypomina nam o jego niezwykłych umiejętnościach zawodowych a także o szlachetności i odwadze, którymi kierował się w walce o wolność swojego kraju. Odznaczenia, dokumenty, fotografie i osobiste pamiątki prezentowane na wystawie pozostały własnością rodziny lotnika mieszkającej we Wrocławiu. Udostępniono je dzięki inicjatywie i współpracy Wrocławskiego Klubu Seniorów Lotnictwa, aby w ten sposób uczcić setną rocznicę urodzin Bolesława Orlińskiego. Każde z tych odznaczeń wiąże się z działaniami i uczuciami człowieka, który je otrzymał, i z tego względu ta skromna ekspozycja ma szczególny, bardzo osobisty wymiar.

Przelot polskiego pilota z Warszawy do Tokio i z powrotem w 1926 roku, rekordowy w owe czasy, zyskał mu uznanie i szacunek japońskiego rządu. 6 września tegoż roku w pałacu cesarskim w Tokio otrzymał Order Wschodzą cego Słońca VI Klasy. Załączony dyplom, opatrzony dużą cesarską pieczęcią, zaświadczał: "Obdarzony mocą boską Ja Cesarz Taisho, Cesarz Japonii, niniejszym przyznaję Nagrodę 6-tego Stopnia Meiji Tanko Kyokujitsu porucznikowi Bolesławowi Orlińskiemu w dniu 6 września 15 roku ery Taisho (1926 r.) w palacu Cesarskim w Tokio".

Jest to jedno z najwyższych odznaczeń tego państwa, (...).Uznanie dla czynu polskiego pilota wyraziło również Cesarskie Towarzystwo Lotnicze, przyznając mu dwa dni później Złoty Medal Towarzystwa i składając na ręce pilota bardzo osobisty w wyrazie dokument: "Nr I00. Porucznik Polskich Sił Powietrznych, p. Bolesław Orliński. Jest to pierwszy przelot samolotem Rzeczpospolitej Polskiej, która dopiero co zdobyła niepodległość w Europie Środkowej. Musiał Pan zmagać się z wieloma trudnościami od czasu, gdy opuścił Pan Warszawę i zdołał wylądować w Tokio szybko i bezpiecznie. Jest Pan najznakomitszym lotnikiem w całej historii lotnictwa i ma Pan wielki udział w przyjaźni między naszymi krajami. Niniejszym ofiarujemy Panu ten order od Cesarskiego Towarzystwa Lotniczego w podziękowaniu za wspaniały wyczyn. 8 września 15 roku ery Taisho (1926 r.)".

Również Francja i Rumunia, (..) przyznaly mu zaszczytne odznaczenia: Order Legii Honorowej V Klasy, ustanowiony przez Napoleona w 1802 roku i Order Korony Rumunii IV Klasy ustanowiony w 1881 roku przez króla Karola I.

Rząd ojczystego kraju uhonorował go wręczonym przez Ignacego Mościckiego Złotym Krzyżem Zasługi ustanowionym w 1923 roku i nadawanym osobom "które od chwili wskrzeszenia Państwa Polskiego położyły względem niego lub jego obywateli zasługi, spełniając czyny nie leżące w zakresie ich obowiązków, a przynoszące korzyść Państwu lub poszczególnym obywatelom". Pełnym wzruszenia i entuzjazmu adresem przywitał lotnika Komitet Wojewódzki Wileński Ligi Obróńy Powietrznej Państwa, kreśląc ręcznie "staropolskie Bóg zapłać" na obszernym kartonie, zdobionym motywami japońskiego pejzażu i pisma. Nakładem Ligi wybity też został w 1927 roku medal z jego portretem, zaprojektowany przez szefa artystycznego Mennicy Państwowej, Józefa Aumillera. Egzemplarz przeznaczony dla Orlińskiego wykonany został w złocie.

Jego jeszcze młodzieńcza walka w czasie I wojny światowej nagrodzona została Krzyżem Walecznych, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921 oraz Medalem X-lecia Odzyskanej Niepodległości.

Za udział w lotach bojowych w Polskich Siłach Powietrznych na Zachodzie (podczas II wojny światowej) otrzymał od emigracyjnego rządu polskiego Order Wojenny Virtuti Militari V Klasy i po raz drugi, Złoty Krzyż Zasługi. Czterokrotnie też nadany mu został przez prezydenta RP na uchodźstwie "Medal Lotniczy" z wizerunkiem biało-czerwonej szachownicy i napisem "Polska Swemu Obrońcy". Z tego okresu pochodzi też najmilsza sercu polskiego lotnika Odznaka Pilota Wojskowego, powszechnie zwana "gapą", będącą regionalnym określeniem wrony. Sylwetkę srebrzystego szybującego orła nakreślił w 1919 roku znany rzeźbiarz Władysław Gruberski, który wykonał jej pierwsze egzemplarze. (W twórczości tego artysty wielokrotnie pojawił się motyw lotniczy. W 1927 roku również przedstawił projekt medalu z wizerunkiem Orlińskiego, wykonany dla potrzeb Mennicy Państwowej, który nie został jednak zrealizowany.) Prezentowana "gapa" wykonana została w srebrze w jednej z londyńskich pracowni grawerskich (F'ilski-London).

Jego służba w Królewskich Siłach Powietrznych Wielkiej Brytanii nagrodzona została niemal wszystkimi ważniejszymi odznaczeniami tego kraju ustanowionymi w 1945 roku, a przyznawanymi za zasługi bojowe. Wśród nich prezentowane jest także jedno z najważniejszych odznaczeń lotniczych ustanowiony w 1918 roku Krzyż Wybitnej Służby Lotniczej (DFC). Wykonany został w srebrze, o barokowo przybranych motywami kwiatów ramionach. Pośrodku, między otwartymi ptasimi skrzydłami, przedstawiony jest pleciony monogram RAF-u (Royal Air Force), zwieńczony królewską koroną. Na odwrocie widnieją inicjały króla Jerzego VI, data ustanowienia i wyryty rok nadania 1945.

Środowisko lotnicze na uchodźstwie uhonorowało Orlińskiego odznakami Stowarzyszenia Lotników Polskich, ustanowionymi w 1970 roku.

W 1990 roku Klub Pilotów Doświadczalnych przy Warszawskim Oddziale Stowarzyszenia Inżynierów Mechaników Polskich ustanowił Odznakę "Pilot Doświadczalny". Złotą, z numerem 1, otrzymał sędziwy lotnik w maju 1990 roku.

Autor tekstu: 
Irena Maciejewska

Gdy Churchill mówił o "...tak niewielu, którzy tak wiele...", to na pewno, między innymi, wśród tych niewielu znajdował się polski pilot Bolesław Orliński. (ak)
............................................................................................................................................................................................................................

JAK ZAMIEŚCIĆ KOMENTARZ, ZAPYTANIE, ... KROK PO KROKU:

1. W okienku na samym dole strony Prześlij komentarz jako:
2. Dokonaj stosownego wpisu dotyczącego tekstu na stronie
3. Wybierz wyróżnik (strzałka dół, otworzy się okienko) Anonimowy
4. Kliknij na Podgląd tekstu (możesz dokonać poprawek)
5. Kliknij Zamieść komentarz
6. Uwaga: proszę podpisać się z imienia nazwiska, bądź tzw. ksywą

Ps. Dziękuję za dokonanie wpisu

MOJE LATANIE W LESZNIE

Jak mało mi potrzeba, żeby być szczęśliwym.

Zdarzyła mi się sytuacja jaką nigdy nie miałem począwszy od 13 letniego Jasia do faceta 52 letniego Opis sytuacji dotyczy roku 2004. Przez ten cały okres byłem „rozdarty” czasowo między lotnictwem moją „nieuleczalną chorobą” a „ biznesem z konieczności” ,. Przyszedł okres na przełomie miesiąca lipca i sierpnia 2004 roku, gdzie sytuacja mi się tak ułożyła, że byłem wolny od wszelkiej aktywności. Marzeniem moim było mieć kiedyś taki czas i na głowie mieć tylko i wyłącznie latanie. Przyszedł ten okres o którym często marzyłem. Wiadomo, że tylko w Lesznie w Centralnej Szkole Szybowcowej można dobrze polatać. Latanie szybowcowe jest sportem czasochłonnym, trzeba mieć wolny czas i pieniądze na utrzymanie, tylko wtedy można znaleźć się w czołówce światowej. Czasu mniej zabiera akrobacja samolotowa którą uwielbiam, a szczególnie ta adrenalina można ją sobie dawkować do oporu. . Do Leszna mogłem tam z '' buta” pojść ,zawsze jestem mile widziany. Problem w tym, że w tej opcji bym stał w kolejce do szybowca, pośród innych pilotów z całej Polski. W tym czasie rozgrywały się Szybowcowe Mistrzostwa Polski. Dla mnie świetna okazja na zmierzenie się z najlepszymi, podpatrywanie ich i dokonanie prawdziwej oceny jak dużo mi do nich brakuje. Wymyśliłem, że latał bym z nimi mógł poza konkursem , będąc jednak oceniany w rankingu. Myślę, że to by dało się załatwić z trenem kadry Jackiem Dankowskim. W tym miejscu muszę dodać, że jego ojciec Śp. Józef Dankowski był moim trenerem, jak byłem w Narodowej Kadrze Szybowcowej Juniorów na przełomie lat 60-tych i 70-tych.

zdobyć szybowiec tylko dla siebie i to szybko

 

Uruchomiłem wszelkie moje kanały lotnicze w Polsce żeby gdzieś wypożyczyć jakiś szybowiec wyczynowy. Działać musiałem szybko. Z pomocą mi przyszedł Waldek Miszkurka , podczas jednej z naszych częstych rozmów telefonicznych, wspomniał, słuchaj Jasiu mój Aeroklub Rzeszowski z tego co wiem ma Jantara 2 B, który już od długiego czasu jest w Aeroklubie w Piotrkowie Trybunalskim, nie ma jak go ściągnąć, bo brak kasy. Drogą powietrzną o własnych siłach, może to tylko Witek Czernik ( na co dzień kpt. w PLL Lot), ale on na to nie ma po prostu czasu. Waldek , piłka jest krótka, będę u Ciebie a ty, już działaj, wiesz co masz robić i jak ''zmiekczaj', decydentów klubowych, żeby byli na tak. Muszę ten szybowiec mieć do wyłącznej dyspozycji. W końcu jesteś kimś w Lotniczej Polsce. Byłem na miejscu natychmiast Waldek, świetnie już przygotował grunt do rozmów prawie od ręki dostałem wszystkie kwity,żeby odebrać szybowiec z Piotrkowa i polecieć nim do Leszna. Wsiadłem szybko w pociąg i do Grzesia (Dyrektor Aeroklubu Piotrkowskiego), pokazałem mu kwity , a Grzesiu na to, no nareszcie ruszyli dupy Jantar stoi w hangarze, kurzy się i zajmuje miejsce. Wieczorkiem zmontowaliśmy małą wódeczkę i na drugi dzień wziąłem ostro się za mego Jantara 2B moją ''sztabówkę''. Cały dzień zeszedł mi na ciężkiej pracy, żeby doprowadzić ją do porządku. U Grzesia miałam zakwaterowanie, był mały barek aeroklubowy, niedaleko sklep spożywczy, szybowiec do swojej dyspozycji, nic mi więcej do szczęścia nie było potrzebne.

Grzesiu, przy pierwszych warunkach odchodzę na przelot do Leszna. Do tego czasu udostępnił mi możliwość polatnia na miejscu w przy każdej pogodzie.Jasiu, nie ma sprawy, jak nawet nikogo nie będzie na lotnisku sam odpalę holówkę i Cię wyciągnę. Warunków na przelot nie było równo przez tydzień, ja w tym czasie w Piotrkowie latałem codziennie nad lotniskiem. Nie było mowy, żeby odejść na przelot do Leszna. Jak zaliczę glebę narobię kłopotu, albo Grzesiowi, albo ludziom w z Ostrowa, albo Andrzejkowi (Szef wyszkolenia w Lesznie) w zależności gdzie wyląduję. Ciśnienie mi rosło, ja tu siedzę w Piotrkowie i latam nad lotniskiem ,a w Lesznie jakieś tam konkurencje są rozgrywane. Przyszedł w końcu wyczekiwany dzień który dawał nikłą nadzieję odlotu , oceniałem jak co dzień szanse na wykonanie przelotu do Leszna. W tym dniu było totalne przymglenie widoczność ok. 5 km, poprawiające się słoneczko przebijało, coraz mocniej co dobrze dawało jakąś szansę. Polatałem gdzieś niepełną godzinę nad lotniskiem i mówię sam do siebie

Jasiu, lecisz do Leszna !

najwyżej wylądujesz w polu i będą Cię ściągali wózkiem. Wykręciłem maksa 1200 m i ostrożnie obrałem kierunek na Leszno, bardzo ostrożnie '' noszonka'' były najwyżej 0,5 m/s i tak bardzo ostrożnie odszedłem na przelot. Jasiu, teraz skup się tylko na dolocie do Leszna. Na trasie w tych warunkach zszedłem najniżej do 300 m, ale się podniosłem, sporo to trwało,, Leciałem dalej ostrożnie do przodu. Przed dolotem do Ostrowa wyszukiwałem jakiś szybowców latających nad lotniskiem , nikogo nie zauważyłem. Byłem już zadowolony, bo był następny odcinek od Ostrowa do Leszna tylko przede mną. Grzesiu, już nie musi być w pogotowiu i szykować ekipy na ściągnięcie mnie z pola. Pułap się podniósł do 1400 m. Oczywiście nic się nie zmieniło żadnych chmur, cały czas zamglenie, słaba widoczność. Lecę bardzo powoli, ale do przodu, już przeskoki były bezpieczne do wysokości ok. 500 m. Noszenia się trochę podniosły od 0,7 do 1 m/s i tak już było do samego Leszna . Miałem już upragniony dolot, międzyczasie byłem cały czas na nasłuchu, Leszna ,czy jest jakieś latanie, kompletna cisza. Nawet żaden kierownik lotu się nie odezwał. Przeskakiwałem po wszystkich kanałach i nic, coś mi tu nie pasowało, zaczęłem w tym zamgleniu wypatrywać jakiś szybowców nic zero aktywności.

i to mają być Szybowcowe Mistrzostwa Polski , nikt nie lata
 

gdzie startują najlepsi piloci na świecie, a tu nic się nie dzieje. Przed samym lotniskiem wykręciłem pułap 1400 m, mówię sobie podlecę na lotnisko i poobserwuje sobie co się dzieje?Wywoływałem kwadrat Leszno, wieżę Leszno i cisza. Zacząłem krążyć nad lotniskiem i co widzę, hangar zamknięty, szybowce, zakotwiczone stoją w w rządku , nic tylko pewnikiem skończyli Mistrzostwa. Jasiu ląduj. Wysokości miałem duży zapas, naleciała mnie myśl, żeby trochę zaszaleć. Polatać na prędkości po parterze, wylądować i skończyć dobieg przed drzwiami hangaru. Ale natychmiast tą myśl porzuciłem i sam do siebie mówię Jasiu, kogo ty chcesz zadziwić, ścisłą czołówkę światową tym bardziej, że nie było żywej duszy na lotnisku. Wylądowałem bardzo grzecznie na kierunku pierwszego hangaru, dobieg zakończyłem ok. 50 m przed. Tak, żeby się nikt nie dopieprzył. Przecież przyleciałem tu polatać muszę stworzyć wizerunek odpowiedzialnego pilota. Po wylądowaniu podszedł do szybowca ''omen nomen'', mój przyjaciel lotnik z Wrocławia wspaniały instruktor i człowiek z zacięciem do wyczynowego latania szybowcowego Jurek Kopeć. Jasiu, a ty co tu robisz? Jurek, przyleciałem prosto z Piotrkowa, polatać w Lesznie, mam swój szybowiec i czas na latanie. Pieprzysz, to my tu kilkadziesiąt chłopa siedzimy na dupie, bo na dziś meteo nas uziemniło. Prognoza - nie ma żadnych szans na wykonywanie konkurencji. Jurek pomógł mi szybowiec zahangarować. Całe życie towarzyskie Mistrzostw przeniosło się do restauracji i pokoi miałem swoje klimaty, byłem wśród swoich.

mój szybowiec i Leszno marzenie, się spełniło
 

Byłem w Lesznie na drugi dzień z rana odprawa zawodników, oczywiście na która się zgłosiłem, żeby wiedzieć co w trawie piszczy, rozpętała się żywa dyskusja dotycząca najczęściej nie uwzględnienia protestów zawodników. W pewnym momencie widzę z daleka Jurek ma cały czas podniesioną rękę. Został w końcu dopuszczony do głosu i wypala mniej więcej tak:

Panowie, jak to jest wczorajszy dzień został zmarnowany, nie odbyła się konkurencja dlaczego?

Ktoś odpowiedział, bo takie były prognozy. Jurek na to, proszę nam wytłumaczyć jak to możliwe, że nasz kolega Jasiu Mikołajczyk, przyleciał wczoraj do Leszna z Piotrkowa.

odpowiedzi nie było

zdążyłem jeszcze polatać podczas dwóch ostatnich konkurencji, mój szybowiec stał ostatni w kolejce do wycholowania. Postanowiłem, że zamiast ścigać się z wszystkimi, więcej skorzystam jak będę podglądał najlepszych, jak latają. Na celownik wziąłem trzy nazwiska, zapamiętałem dobrze, na czym latają i na trasach np. z jednym ''orłem'' zszedłem do tego samego poziomu krążenia w kominie i muszę powiedzieć, będę tu nieskromny, pozbyłem się kompleksów. Latając po trasie, robiłem nawet takie numery, ze ktoś się ratował, chodząc po ziemi, schodziłem ostentacyjnie na hamulcach i nie dawałem mu żadnych szans. Szczególnie jeden lotnik mi podpadł był z Leszna też na Jantarze 2 B, podczas nabierania wody, nie stawiał się w kolejce tak jak wszyscy, tylko nagminnie w bezczelny sposób wpychał się do tankowania wody do szybowców. jako pierwszy. Na co dzień nie udzielał się we wspólnej pracy która jest do wykonania przed lotami i po lotach. Jego zachowanie wkurwiło mnie na maxa, powtarzało się, to często podczas mego pierwszych dni mego pobytu w Lesznie
.

postanowiłem dać mu nauczkę.

Praktycznie codziennie lataliśmy na przeloty. Ja tego kolesia wziąłem sobie na cel i latałem za nim przez cały czas, nawet nie wiem jakie trasy robił. Celem moim było go psychicznie złamać. Np: dolatuje do komina za nim powiedzmy na wysokości 500 m i bardzo blisko niego w głębokim zakręcie i ostentacyjnie wypuszczam hamulce i schodzę niżej powiedzmy różnie bywało 100 – 200 m. W tym wyścigu do pułapu nigdy, ze mną nie wygrał. Zaczął mnie później unikać, widząc mnie już z daleka zmieniał kierunek, żeby mi w drogę nie wejść. Trwało to jakieś pięć dni . Robił co mógł w powietrzu, żeby mi się urwać, nie dawałem mu żadnych szans. Tam jest trochę niezdrowa sytuacja bo lotnisko używa Centralna Szkoła Szybowcowa i Aeroklub Leszczyński. Każdy ma swój sprzęt. Do szkoły przyjeżdżają piloci z Polski, a niektórzy miejscowi z Leszna źle traktują tych przyjezdnych. Widać to gołym okiem, jak trzeba sobie czasami wzajemnie pomóc. Tego kolesia z nazwiska ze zrozumiałych względów nie podam. Pewnego dnia podszedł do mnie przy hangarowaniu i mówi może byś skończył tą zabawę, ja mu na to, jest to nic innego tylko wyczynowe latanie. Zapytałem się czy, domyśla co jest tego powodem, że to robię. Mówi, że nie. To tym bardziej źle świadczy o Twojej inteligencji, kreujesz się tu na ''asa przestworzy”, a jesteś zwyczajnym chamem i kmiotkiem Wkurwiasz mnie na każdym kroku, jak nie zmienisz swego postępowania to dostaniesz zwyczajnie w ryja. Przemyśl to. Ja już nie mam czasu w powietrzu marnować czasu na Ciebie. Mam inne plany co do latania. Część koleś i na tym skończyła się ta sprawa. Zmienił się jak ręką odjął, stał się koleżeński.

moje latanie 

Na okres mego miesięcznego pobytu w Lesznie, skumulowała się, we mnie wielka energia do spożytkowania , uruchomiłem moje wszystkie zmysły na potrzeby latania. Szybowiec zawsze był codziennie myty, pieszczony, zawsze na starcie gotowy do lotu. Miałem listę rzeczy które muszę zabrać do szybowca na wypadek lądowania w polu. W trasy wychodziłem codziennie, nawet w warunkach , gdzie inni się bali i ''wisieli'' nad lotniskiem. Zrobiłem dwa razy trójkąt 300, docel powroty do 300-u kilka razy, nawet w jednym dniu obleciałem niektóre trasy dwa razy. Trzy razy padłem w polu na trójkącie 500 osiągając odległości 450 do 480 km. Zrobiłem też 517 km na trasie trójkąta. Ale to jeszcze mało tego, nie odpuszczałem sobie, wyczepiając się od holówki, na wysokości 200 – 300 m, będąc z wodą. Bardzo często lądowałem ostatni loty w granicach 7 – 9 godzin to było normą. W zdumienie wszystkich wprawiłem jak, wyleciałem na trójką 500 km po godz 13-tej. Cztery razy lądowałem w polu. Andrzejku, dziękuje Ci, że w tym czasie, nie zwróciłeś mi jako Szef Wyszkolenia żadnej uwagi, miałeś do mnie pełne zaufanie, znamy się jeszcze jak ''urzędowałeś'' w Jeleniej Górze. Jak widzisz, nie było nawet najmniejszego przyczynku do wypadku lotniczego. Akceptowałeś to moje ''ostre'' latanie. Za to Ci bardzo Ci dziękuję.

żabojady

Pewnego dnia na lotnisko wjeżdżają super samochody ciągnące wózki szybowcowe, siedziałem sobie już po lotach przy piwku na terasie i obserwuje to całe zamieszanie Zrobiła się tego krzątanina, jak je poustawiać, gdzie jest dostęp do wody na tankowanie szybowców, gdzie do prądu . Wszystko to wywnioskowałem z obserwacji. Część przyjezdnych załatwiała w recepcji formalności z zakwaterowaniem. Sytuacja ta budziła bez przerwy cały czas moje zainteresowanie.

W końcu zobaczyłem Andrzejka między nimi jak coś sobie tłumaczą wymachując rękami. Dopiłem piwo i podszedłem, bo już moja ciekawość co się tu dzieje dochodziła zenitu.

Podszedłem do Andrzejka i mówię co się tu dzieje, on na to przyjechali z zagranicy polatać w Lesznie i przywieźli swoje szybowce, Mam tylko problem , bo z tymi żabojadami w żaden sposób nie mogę się dogadać. I tu już natychmiast zabłysła mi myśl którą przełożę na latanie, A dlaczego? Nieźle daję sobie radę w tym języku w mowie i piśmie, poza tym skończyłem 4-letni kurs tego języka przy Uniwersytecie wrocławskim, łączne pobyty w krajach frankofońskich, jakby tak zliczyć spokojnie przekraczają 8 lat. Przejęłem natychmiast inicjatywę w imieniu tu obecnego Szefa Wyszkolenia Pana.....itd. , ta ''francja elegancja'' trwała ok 5min. Oczywiście skoro tak jest, andrzejek mnie natychmiast mianował opiekunem żabojadów. Ich pobyt w Lesznie był dwutygodniowy. W związku z tym oprócz swego latania doszła mi jeszcze opieka nad grupą. Przychodzili do mnie z wszelkimi sprawami. Andrzejek siadł na faksie i na linii z ULC poprze uprzejmość Maksymiliany Paszyc (świetnej szybowniczki) pozałatwiał w błyskawicznym tempie zgody na ich latania w Polsce. W następnych dniach dojechali kolejni tak,że zrobiła się już spora grupa.

Andrzejek miał do pomocy tylko jednego instruktora etatowego. Na głowie miał organizację lotów pilotów krajowych i jeszcze prowadził szkolenie samolotowe. To tego jeszcze Ci żabojadzi.

Zaproponował mi więć Jasiu, oprócz opieki nad nimi będziesz z nimi latał jako instruktor. Nie wiem kto bardziej był zadowlony z tego układu Andrzejek czy ja.

Rozpoczęłem z nimi loty instruktorskie dopuszczające ich do latania. Piloci byli w różnym stopniu zaawansowania wszyscy wykonywali nerwowe ruchy drążkiem jakaś ''belgijska szkoła latania'', musiałem ich oduczyć tego brzydkiego nawyku i z każdym wyskoczyłem na półgodzinną termikę. Udało mi się to osiągnąć. Przebywaliśmy z sobą całymi dniami, zorganizowaliśmy im szkolenie za wyciągarką dla tych, co nie mieli tych uprawnień, nawet loty nocne. Najlepsze w tym wszystkim, ze po lotach siedzieliśmy w restauracji, każdy chciał mi postawić piwko, oczywiście nie odmawiałem. Było na zakończenie ich pobytu ognisko. Ja, wylaszowałem się na wszystkie szybowce które z sobą do Leszna przywieźli. Kontakty utrzymuję do dzisiaj, tylko po co ja tam pojadę , tam są same korytarze powietrzne i nie ma gdzie latać.

Fotki

mój szybowiec i ja

w polu

 

Jurek

żabojady

Andrzejek i ja

Janusz Centka moja żona i ja

Ps. Dedykuję ten wpis Centralnej Szkole Szybowcowej w Lesznie, aby w dalszym ciągu podtrzymywała jakże piękne  tradycje szybownictwa polskiego 

Tekst: Jan Mikołajczyk

Wrocław dnia 13.09.2011

......................................................................................................................................................................

JAK ZAMIEŚCIĆ KOMENTARZ,  ZAPYTANIE, ... KROK PO KROKU:

1. W okienku na samym dole strony Prześlij komentarz jako:
2. Dokonaj stosownego wpisu dotyczącego tekstu na stronie
3. Wybierz wyróżnik (strzałka dół, otworzy się okienko) Anonimowy
4. Kliknij na Podgląd tekstu (możesz dokonać poprawek)
5. Kliknij Zamieść komentarz
6. Uwaga: proszę podpisać się z imienia nazwiska, bądź tzw. ksywą

Ps. Dziękuję za dokonanie wpisu

MOJE LATANIE NA ''ŻARZE''

Moje latanie na ''ŻARZE''

Do Górskiej Szkoły Szybowcowej zostałem skierowany przez Aeroklub Wrocławski na turnus sierpniowy w 1969 r.. Wraz z pozostałymi dwoma kolegami (nazwisk już nie pamiętam, nie pozostali w lotnictwie) i śliczną dziewczyną Terenią Ćwik (obecnie Teresa Ćwik – Maszczyńska, znana pilotka przede wszystkim jako pilot śmigłowców, pracująca zawodowo do dziś).

Turnus składał się z ok. 25 uczniów pilotów i naszej perełki Tereni. Byliśmy zakwaterowani na samej górze w baraczku. Cóż to były za wspaniałe czasy do latania mieliśmy latanie za darmo, świetne jedzenie , kuchnie prowadziła wtedy kochana babcia , gotowała nam różne przysmaki, na kuchni opalanej drewnem. Kucharka ta dostała Order budowniczych PRL, zaglądali na Żar różni dostojnicy. W czasie trwania turnusu, na weekendy, przylatywał na Biesie komendant Wyższej Szkoły Lotniczej z Dęblina Gen. Kowalski (imię nie pamiętam), jego syn był z nami na turnusie.

Byliśmy wtedy tacy młodzi , ja przepojony piękną historią GSS ''ŻAR'' czułem się dumny ze mogę tu przebywać. Wtedy był jeszcze p. Adam Dziurżyński, który doglądał swego gospodarstwa i pilnował swoje pasieki pszczół na dole zbocza. Przypomnę, że Szkoła jest nazwana jego imieniem.

Na turnusie była wspaniała kadra instruktorska w osobach: Szef Wyszkolenia instr. pil. Kuboszek (przepraszam imię mi uleciało) , instr. pil. Jan Gabor, instr. pil. Edward Fecho.Na turnusie, był też z nami inż. Edward Margański, wybitny konstruktor lotniczy

Pan Edward wieczorami po lotach, po kolacji, przy gwiaździstym niebie organizował nam dyskusje o astronomii, czwartym wymiarze, przemieszczaniu się w czasie, o projektowaniu szybowców samolotów itp. słuchaliśmy go z otwartymi ustami.

Na turnusie byli też, bracia Niżnikowie, świetnie zapowiadający się pil. Zbyszek Bylok ( później byliśmy w kadrze juniorów i szereg innych, imiona i nazwiska wyleciały mi już z pamięci).

W tym czasie na Żarze było zgrupowanie Szybowcowej Kadry Narodowej pod kierunkiem znakomitego trenera Śp. Instr. pil. Józefa Dankowskiego.

Miałem ich okazję podglądać jak latają, podsłuchiwałem ich rozmowy po lotach. Największe wrażenie na mnie zrobiło jak szybowcowy mistrz świata Jasiu Wróblewski doszczętnie rozbił Cobrę, na szczęście cały wyszedł bez szwanków. Jak działał trener kadry, Józef Dankowski wspaniały człowiek, nie patrzył na formalności jakimi zajęła się Komisja badania Wypadków Lotniczych (normalnie na czas zakończenia prac takiej komisji pilot jest zawieszony w lataniu), podjął decyzję i dopuścił go do dalszego latania mistrza, biorąc tym samym na siebie wszystkie związane z tą decyzja kłopoty. Trenera poznałem osobiście w późniejszym czasie jak znalazłem się w Szybowcowej Kadrze Juniorów, ale o tym może kiedy indziej.

Ja przyjechałem na ''ŻAR'' z nalotem 33 godz.(szkolenie szybowcowe rozpoczełem wrzesień 1968 r.) i zrobionym warunkiem przewyższenia 1000m do Srebrnej Odznaki Szybowcowej w tym locie wylądowałem w terenie przygodnym, ówczesny Szef AW Aleksander Pawlikiewicz dokonał mi w książce szkolenia uwagę; ''zła gospodarka wysokością'' co się przełożyło w ograniczeniu dostępu do latania. Tak , że pobyt na tym turnusie stwarzał mi jednak szansę na dalszego latanie.

Sprzęt jaki mieliśmy do dyspozycji to były szybowce: Sroka, Mucha 100 i Bocian ok 15 sztuk.

Lataliśmy dużo i za samolotem na Bocianie i startując z lin na górze. W dniu nielotne trenowaliśmy latanie na ''sucho'' na tzw. link-trenerze. Ja zachłystywałem się, tą atmosferą, byłem tak młodziutkim pilotem i już miałem szczęście być tu w

'

''świątyni'' polskiego szybownictwa w otoczeniu najlepszych pilotów na świecie!

Młodzieńcza energia nas roznosiła w czasie poza lataniem w miejscu zakwaterowania rozrabiali niesamowicie bracia Niżnikowie. W szczególności ten młodszy. Chyba dlatego, że czuli wsparcie swego ojca który w tym czasie był Szefem Wyszkolenia Aeroklubu Bielsko Biała.

Nawet inst. pil. Jan Gabor opiekun nasze grupy nie mógł sobie z nimi poradzić. Inicjatywę przejęła nasza Terenia Ćwik, po ''swojemu'', bardzo skutecznie doprowadziła do ''pionu'' rozrabiaków, przejęła ''dowództwo'' na turnusie wprowadzając w życie ład i porządek. Przyjechaliśmy tu w końcu polatać, a nie tracić energie na rozróby. Terenia wprowadziła dyżury dwuosobowe w kuchni i jadalni, pilnowała, żeby wszelkie prace które są do wykonania były na wszystkich rozłożone po równo. Jak ktoś się migał wystarczyło,że na osobności powiedziała mu kilka zdań i już było po sprawie. Była inicjatorką wielu inicjatyw np: idę jutro na jagody żeby upiec smaczny placek kto idzie ze mną, zbiórka o piątej rano. Chłopaki kończy się drewno na palenie w piecu kuchennym jutro ma być jego duży zapas już porąbanych........ itp...........itd.........

Tereniu jak byłem młodzieniaszkiem potajemnie podkochiwałem się w Tobie i wiem, że nie tylko ja

Główną atrakcją latania szybowcowego było latanie na tzw. żaglu i start z lin. Bezpośrednie wejście w noszenie nabranie często wysokości ponad 300 m nad szczytem, kontakt z termika i już lataliśmy pod chmurami. Gdy termika się kończyła, mieliśmy znów kontakt z żaglem i tak mogliśmy sobie latać. Oczywiście warunkiem było, by siła wiatru i kierunek był odpowiedni. Lądowisko było na dole góry, gdzie lądowaliśmy pod stok. Potem szybowce były podczepiane do linki i z szybowiska były podciągane wyciągarką linową na na stacje załadunkową i transportowane na platformie kolejki szynowej na szczyt. Tu muszę dodać, że do obsługi tego wszystkiego mieliśmy uruchomione służby które pracowały zgodnie z wyznaczonym grafikiem. Bardzo źle wśród nas było widziane zakończenie dobiegu szybowca w takiej odległości, że lina wyciągarki była za krótka, żeby podczepić szybowiec i wciągnąć go wciągarką dp platformy załadunkowej .

W takiej sytuacji należało ręcznie szybowiec podciągnąć pod stok do końcówki liny wyciągarki. Tak, że każdy z nas starał się dobrze lądować, żeby kolegom nie przysporzyć dodatkowej niepotrzebnej roboty. W pierwszym okresie turnusu przeszliśmy loty sprawdzające. Potem dopuszczono nas do startu z lin szybowcami Mucha 100. Start z lin jest to fajne wydarzenie, bo zostawaliśmy wystrzeliwani jak z pracy. Odbywało się, to w ten sposób, że szybowiec był ustawiany na stanowisku do startu, podczepiany z tyłu do zaczepu. Liny gumowe w kształcie V były zaczepiane do przodu szybowca przy każdej z tych ramion lin było do ich naciągu po 3-4 osoby. Pilot zajmował miejsce w kabinie i instruktor wydawał komendy do startu: pilot gotów – podnosił lewą rękę potwierdzając swoją gotowość do startu, gotowość tą potwierdzał kolega, trzymając lewe skrzydło następnie padała komenda naciągaj liny, biegiem w dół, po ich wystarczającym naciągnięciu padała komenda start, wtedy to zaczep ogonowy szybowca był zwalniany i szybowiec wyskakiwał, jak z procy na zbocze góry. Z lin startowały wszystkie typy szybowców. Bardzo fajnym szybowczykiem do latania na żaglu była Sroka, był to lekki szybowiec, lubiłem na niej latać, a to z tej prostej przyczyny, że można było latać bez kabiny, mieć bezpośredni kontakt z powietrzem. Czasami na żaglu ''wisiało'' kilka Srok, mijaliśmy się obok siebie bardzo blisko pozdrawiając się nawzajem. Ja wprowadziłem swój sposób latania na Sroce sterując drążkiem umieszczonym między kolanami i z podniesionym dwoma rękami do góry pozdrawiałem kolegów. Nie zapomniane wrażenie na mnie zrobił lot na żaglu Bocianem z intr. Kuboszkiem, jego technika pilotażu była wspaniała, szybowiec pięknie płynął w powietrzu to był lot który trwał

1 godz.23min., pamiętam go do dzisiaj . Instruktor pokazywał mi tajniki latania na zboczu, schodziliśmy do poziomu 1/3 wysokości góry i latając wzdłuż zbocza po jego obrysie, byliśmy cały czas w strefie wznoszenia. Instruktor Kuboszek podczas tego latania wzdłuż zbocza w jedna i druga stronę skrzydłem , ale to dosłownie dotykał drzew. Chłonełem tą wiedzę mówił np.; zobacz tam jest taki ''parów'', jak w niego wlecimy powinniśmy mieć wznoszenie przynajmniej 2 m/s i tak było. Najciekawszym było, jak wzdłuż zbocza blisko szczytu góry Magura na kocykach na małych polankach były parki oddające się się amorom. Podlatywaliśmy na ich wysokości będąc cały czas w strefie wznoszeń do odległości kilku metrów i na lekko uchylonych hamulcach ,aby zachować lot poziomy, podglądaliśmy ich ''figle''.

Wszyscy piloci z całej Polski przyjechali na turnus, aby zdobyć warunek do srebrnej odznaki szybowcowej lot 5 godzinny . Zasady były takie , że w pierwszej kolejności w kolejce do lotów byli Ci piloci którzy tego warunku nie posiadali. Ja od razu sobie wymyśliłem, że skoro tak, to ja ten warunek, będę chciał spełnić możliwie jak najpóźniej, żeby sobie nabić nalot. W czasie turnusu już dwa razy mogłem odbyć lot 5 godzinny, lecz celowo lądowałem wcześniej, aby znów być pierwszy do latania. Inni koledzy prawie wszyscy te warunki zdobyli. Turnus się zbliżał do końca, a ja niestety zostałem z niczym. Potem pogoda się nam popsuła i były dni nielotne. Byłem załamany. Sama myśl , że przyjadę do mego klubu bez pięciu godzin powodowała u mnie pojawienie się łez w oczach. Przyszedł dzień 29 sierpnia, pogoda była zwaną potocznie jako ''kapuśniak'', nie padał deszcz, ale dmuchnął słaby wiaterek. Instr. Kuboszek uległ moim błagalnym prośbom i dał mi szansę na zrobienie warunku do srebrnej odznaki. Wystrzelono mnie z lin dokładnie o 10.55 na Musze 100. W tym dniu latałem sam, potem pogoda się pogorszyła do tego stopnia, że pochowano szybowce do hangaru. W tym locie bardzo przydały mi się ''tajniki'' latania pokazane mi przez instr. Kuboszka. Latanie górskie, wiąże się ze wspaniałymi przeżyciami (miałem okazje również latać w Alpach francuskich - dopiero są wrażenia). Nie będę opisywał tego lotu w szczegółach, ale moja determinacja, żeby go wykonać uzyskując warunek do srebrnej odznaki była tak wielka , że sama myśl o tym chyba wyzwalała noszenia z przeznaczeniem tylko dla mnie.

Na żaglu ''chodziłem '' przez cały czas trwania tego lotu między wysokością począwszy od 1/3 góry do wysokości 1/2 góry. Lądowałem dokładnie - tak sobie wycyrklowałem o 16.55,

odbyłem lot 6-cio godzinny

mój upragniony. (wg zapisu z książki pilota). Moje szczęście nie miało granic. Zostałem wyściskany przez instr. Kuboszka, nie dopytywał się szczegółów mego lotu, kto jak nie on, mógł ocenić wysiłek jaki włożyłem w ten lot – jego nauka nie poszła w las.. Pozostał mi jeszcze jeden warunek do spełnienia, to przelot na odległość powyżej 50 km. Zaraz po przyjeździe do Wrocławia 3 września 1969 r. wykonałem przelot z Wrocławia do Lubina o długości 63 km.

Miałem wtedy 17 lat.

Ale największe szczęście mnie spotkało w październiku tego roku podczas uroczystości

Walnego Zebrania Aeroklubu Wrocławskiego, gdzie przyjechał ówczesny

Sekretarz Generalny Aeroklubu Polskiego nasz

Bohater Narodowy późniejszy Generał pilot Stanisław Skalski.

Na tej uroczystości wręczył mi osobiście Srebrną Odznakę Szybowcową nr 3572 wraz z dyplomem podpisanym przez niego.

Latałem na szybowcach:

Czapla, Mucha 100, Mucha Std. , Sroka, Lis, Bocian, Jaskółka Std. Libella, Pirat, Foka 4, Foka 5, Puchatek, Junior, Puchacz, Cobra, Jantar Std. Jantar Std. 3 Jantar 2B, Twik-Astir, Discus S/CS, ASH 25, ASW 20.

Chcę jeszcze przytoczyć trzy sytuacje związane z Żarem:

Pierwsza sytuacja:

W środkowej części trwania turnusu ktoś z kolegów rzucił hasło 

idziemy na miód do Dziurżyńskiego

poszliśmy w kilka osób, otworzyliśmy jeden z uli i stało się, zostaliśmy zaatakowani przez rój pszczół, wszyscy jak jeden zostaliśmy dotkliwie pokąszeni. Koledzy mieli szczęście, bo żądła pszczoły im umieściły na rękach i nogach, twarze zdążyli zakryć. Ja przeciwnie mnie użądliły w ręce i na moim lewym poliku miałem trzy żądła. Jak pamiętam chyba byliśmy na tej pasiece w piątkę. Nie minęło nawet pół godziny jak miałem potworna opuchliznę, była tak wielka, że nie mogłem nawet otworzyć lewego oka. Zrobił się poważny dla mnie problem, jak instruktorzy zobaczą mnie z taką opuchlizną to na bank nie dopuszczą mnie do lotów Krótka narada co robić, żebym mógł dalej latać nawet z tym jednym okiem?

Wymyśliłem rozwiązanie: do czasu kiedy opuchlizna mi nie zejdzie, będę uprawiał ''partyzantkę', żeby czasami któremuś z instruktorów się nie napatoczyć. W tym czasie koledzy mi zapewnią ciągłą ''obstawę'' i będą mnie osłaniać moja lewa stronę w każdej sytuacji tak żeby instruktor tego nie zauważył. Pożyczyłem okrycie na głowę tzw.''leninówkę'', dwa rozmiary za dużą na moją głowę, naciągnąłem ją na bakie,r przysłaniając częściowo opuchliznę. Jak przyszła moja kolej do startu to koledzy tak mi pomagali, by moje przygotowanie i start trwały możliwie najkrócej. Pomagając usadowić się w kabinie przypinając pasy. Liny już były napięte do startu, zaraz po zamknięciu kabiny podniosłem rękę, że jestem gotowy. Koledzy nie czekając na komendę instruktora, biegiem w dół napinali liny, a ten przy ognie zwalniał zaczep i byłem wystrzeliwany. Chodziło o ty by instruktor nie dojrzał mojej opuchlizny. Ta cała operacja z moją ''obstawą'' trwała 5 dni. Latałem tak, jak wszyscy. W tym czasie nasza kucharka robiła mi na zapleczu w pełnej konspiracji okłady na twarz. Potem opuchlizna już zaczęła znikać i nie było dalej potrzeby się chować. Stanowiliśmy fajną ekipę wspomagając się nawzajem.

Druga sytuacja:

Na każdy weekend przylatywał do nas Biesie Gen. Kowalczyk (imię zapomniałem, może się nazywał Kowalski), odwiedzić syna i polatać na szybowcu. Generał miał licencje pilota szybowcowego, nawet dobrze sobie radził w lataniu. Problem się pojawił jak Generał miał lądować, nie potrafił lądować pod stok przy ''przycierając'' przy przyziemnieniu, nie było w ogóle fazy wyrównania, wytrzymania, dobiegł kończył daleko od zasięgu liny ściągarkowej . Szybowiec trzeba było ciągnąć pod stok, a był to Bocian, szybowiec duży i ciężki. Sytuacja ta powtarzała się za każdym razem, aż instr. Kuboszek znalazł rozwiązanie. Wsadzał któregoś z nas na pasażera zadaniem było tylko przejąć stery na czas lądowania i dobieg zakończyć pod zasięgiem liny.

Ja sam odbyłem dwa takie loty z Generałem, byłem z nich nie zadowolony ,bo nie liczyły mi się do mego nalotu na czym wszystkim pilotom szczególnie tym młodym bardzo zależy

Natomiast podczas takiego lotu była okazja o wszystkim pogadać, mnie zaproponował, że jak tylko będę po maturze i zechcę latać na odrzutowcach, to żebym się do niego zgłosił. Moje losy tak się potoczyły, że nigdy w wojsku nie byłem i zostałem w lotnictwie cywilnym.

Trzecia sytuacja:

Nie dotyczy ona tego turnusu, ale dotyczy latania na Żarze, postanowiłem urlop spędzić na Żarze wraz z moją żoną miłośniczką gór. Chciałem jej pokazać góry patrząc na nie z góry. Przyjechaliśmy na Żar 19 sierpnia 2004 r. z zamiarem spędzenia przynajmniej 10-dniowego urlopu połączonego z lataniem. Urlop ten sobie z dużym wyprzedzeniem zaplanowaliśmy o tej Szkole Szybowcowej już dużo wiedziała z moich wcześniejszych opowieści. Przyszedł czas wyjazdu z Wrocławia, ja już byłem w mocnych bólach brzusznych, ale starałem się tego za bardzo nie okazywać. Nie chciałem doprowadzić do rezygnacji z wyjazdu - żona się bardzo nim cieszyła.

Na drugi dzień zameldowałem się u Szefa wyszkolenia, przedstawiłem się , pokazałem ''kwity'', nawet za bardzo w nie nie wnikał, powiedziałem mu , że jestem tu na urlopie i chciałbym z żoną polatać. Mówi nie ma sprawy tu stoi Puchacz niech go Pan przygotuje do startu. Myślałem, że będzie chciał zrobić ze mną jakiś lot kontrolny. Siadłem z przodu, przypiąłem pasy i czekam na instruktora. Holówka, też czekała wystarczyło podczepić linę i startować. Z otwartą kabiną, czekałem na instruktora, podszedł i mówi na co Pan czeka, czemu żona nie siedzi w szybowcu, trochę zdziwiony, odpowiadam, myślałem, że zrobi Pan ze mną jakiś lot kontrolny.

Uśmiechnął się tylko i mówi mi nie ma potrzeby dobrze Panu z oczu patrzy. Szybko zainstalowałem więc żonę z przodu, ja siadłem z tyłu i po chwili już wystartowaliśmy. Chciałem żonie pokazać piękne widoki gór, była zachwycona, gdy ja w tym czasie zwijałem się z bólu .

Lot trwał 51 minut i musiałem zejść do lądowania. Z tego lotu jest zdjęcie jakie żona mi zrobiła w kabinie do tyłu. Jestem z wykrzywioną mocno twarzą z bólu.  Po 35-latach miałem okazję spotkać się z inż. Edwardem Margańskim, pamiętał mnie z tego turnusu.

Stan krytyczny przyszedł w nocy żona zadzwoniła do znajomego lekarza chirurga, przedstawiając moja sytuację, odpowiedź była, natychmiast do Szpitala, sytuacja jest krytyczna może to być atak wyrostka robaczkowego. Ja z kolei zadzwoniłem do swojego kolegi chirurga z Wrocławia Andrzeja Olipry , potwierdził to samo. Doradził mi cenną rzecz, jedź natychmiast do Bielska Białej nie szukaj innych szpitali po drodze, czas jest tu bezcenny, tam są fachowcy musisz być natychmiast operowany. Żona mnie zawiozła do Szpitala Onkologicznego w Bielsku Białej o drugiej w nocy, zostałem natychmiast przewieziony na salę operacyjną. W szpitalu tym po operacji byłem jeszcze 10 dni za nim zostałem wypisany. Z rozmowy z lekarzami dowiedziałem się, że po otwarciu brzucha, całe jego otoczenie było tak mocno zainfekowane , że nie można było nawet rozpoznać narządów wewnętrznych. Na pewno nie doczekałbym w tym stanie do rana. Założono dreny i poddano końskimi dawkami kroplówek z antybiotykami. Było jeszcze zagrożenie drugiej operacji, bo z obserwacji lekarskiej wynikało, że jelito cienkie nie podjęło czynności, wchodziła ewentualność wycięcia martwego odcinka. Na szczęście się dobrze skończyło.

Fotki

W przeciągu dwóch miesięcy wróciłem do zdrowia i przed Świętami poleciałem AN -2 do Republiki Środkowoafrykańskiej.

Wrocław dnia 22.09.2011 r.

Tekst; Jan Mikołajczyk

Ps. Stronkę ta dedykuję GSS ŻAR, niech dalej się zapisuje w pięknej historii szybownictwa.

Kolegów z Aeroklubu Bielska Biała, a może samego Tomka Kawę – lekarza, proszę, żeby przekazał tamtej ekipie (nazwisk nie pamiętam), która uratował mi życie, gorące podziękowania w imieniu własnym i mojej 

rodziny.

.....................................................................................................................................................................

JAK ZAMIEŚCIĆ KOMENTARZ, ZAPYTANIE, ... KROK PO KROKU:

1. W okienku na samym dole strony Prześlij komentarz jako:
2. Dokonaj stosownego wpisu dotyczącego tekstu na stronie
3. Wybierz wyróżnik (strzałka dół, otworzy się okienko) Anonimowy
4. Kliknij na Podgląd tekstu (możesz dokonać poprawek)
5. Kliknij Zamieść komentarz
6. Uwaga: proszę podpisać się z imienia nazwiska, bądź tzw. ksywą

Ps. Dziękuję za dokonanie wpisu

LOTNICZY DOLNY ŚLĄSK - ADAMA SZNAJDERSKIEGO W SPRZEDAŻY

 LOTNICZY DOLNY ŚLĄSK 

wydanie drugie Tuchów 2011 r., ok. 400 sylwetek pilotów, mechaników, dziennikarzy i ludzi związanych z lotnictwem.

Uwaga: mamy na stanie jeszcze 90 egzemplarzy. 

Zamówienia zakupu prosimy składać:

Klub Seniorów Lotnictwa - Wrocław

tel. 71 351 06 22

kom. 507 804 238

......................................................................................................................................................................

JAK ZAMIEŚCIĆ KOMENTARZ, ZAPYTANIE, ... KROK PO KROKU:

1. W okienku na samym dole strony Prześlij komentarz jako:
2. Dokonaj stosownego wpisu dotyczącego tekstu na stronie
3. Wybierz wyróżnik (strzałka dół, otworzy się okienko) Anonimowy
4. Kliknij na Podgląd tekstu (możesz dokonać poprawek)
5. Kliknij Zamieść komentarz
6. Uwaga: proszę podpisać się z imienia nazwiska, bądź tzw. ksywą

Ps. Dziękuję za dokonanie wpisu

ODZEDŁ OD NAS NA ZAWSZE NASZ PRZYJACIEL I KOLEGA ŚP. ZBYSZEK RADOMSKI

Odszedł od nas na zawsze nasz przyjaciel i kolega

Śp. ZBYSZEK RADOMSKI

ur. 1 kwietnia 1940 r. w m. Ustronie k. Wilna; syn FRANCISZKA i REGINY z d. WASILEWSKA. Praca: Fabryka Urządzeń Mechanicznych we Wrocławiu; FMŻ w POŁOCKU; CEKOP (b. NRD); Metaloxport w Warszawie. Fabryka Automatów Tokarskich i Germaz Tools we Wrocławiu.

Jako emeryt był przedstawicielem szwedzkiej firmy SECO.

Szkolenie spadochronowe w Aeroklubie Wrocławskim (1955), szybowcowe w Szkole Szybowcowej w Ligocie Dolnej (1958), samolotowe w Aeroklubie Białostockim (1970) i balonowe w Centrum Szybowcowym w Lesznie (1987).

W 1968 r. z pil. MICZYSŁAWEM KOZDRĄ na dwumiejscowym szybowcu Bocian (trasa Białystok-Ełk) dokonał wyczynu homologowanego na trasie 100 km. Zbigniew Radomski uczestniczył w ośmiu Mistrzostwach Balonowych Świata, w Mistrzostwach Balonowych Europy (Leszno-1988), Międzynarodowych Zawodach Balonowych Lopeaine w Metz(1991), Mistrzostwach Balonowych Polski(Lublin-1994, Wrocław-1995, Białystok-1966).

Studia z tytułem magistra ukończył na Politechnice Wrocławskiej (1963) – Wydział Mechaniczny. W 1952 r. przeszkolenie teoretyczne w Lidze Lotniczej pod kierunkiem druha RYSZARDA KOMOROWSKIEGO .

Skoków spadochronowych uczył go instr. WALDEMAR BOŁOTOWICZ. Licencję uzyskał 1955 r.

Tajniki szybownictwa poznał dzięki instr. Ryszardowi Lewandowskiemu,szkoląc się w Ligocie Dolnej (1956).

W 1981 r. uzyskał licencję pilota samolotowego(instruktorzy: Roman Dakowicz, Wiesław Dziedzio i Stefan Różycki). Jako pilot latał m.in. na CSS-13, Jak-18, Zlin-526, Wilga, Gawron.

Zbigniew Radomski uprawiał też taternictwo. Wspinał się też m.in. z Janem Franczukiem, Wanda Rutkiewicz, ze Stanisławem Galary i Januszem Fereńskim.

W latach 1967 – 1980 był członkiem Aeroklubu Białostockiego, a w 1955 r. zgłosił akces do Aeroklubu Wrocławskiego

We wrocławskim Klubie Lotników ''Loteczka'' był sekretarzem Kapituły ''Złotej Loteczki''

i Kapituły ''Wyróżnienie Statuetką im. Dedala''. W latach 2004-2008 był wiceprezesem ''Loteczki''.

Za osiągnięcia w dziedzinie lotnictwa i w pracy zawodowej mgr inz. pil. ZBIGNIEW RADOMSKI został uhonorowany wieloma odznaczeniami, m.in. Brazowym, Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Zasłużonego Pracownika Handlu Zagranicznego, Odznaką Zasłużonego Pracownika FAT-Wrocław, Złotą Odznaką Górską GOT, Złotą Odznaką Żeglarską ŻOT, Srebrną Odznaką za Zasługi dla Aeroklubu PRL(1988), Odznaką Zasłużonego Działacza Lotnictwa Sportowego (2004).

Źródło: Adam Sznajderski Lotniczy Dolny Śląsk

Ps.

Zbyszka,

znałem prawie 50 lat, gdy jeszcze jako mały Jaś przebywałem całymi dniami na lotnisku.

Zawsze mnie pytał czy coś jadłem , czy nie jestem, głodny?

Takie sytuacje pamięta się do końca życia.

Będzie mi jego bardzo brakować.

Miałem sytuacje trudne w swoim życiu na Zbyszka pomoc zawsze mogłem liczyć.

Byliśmy w stałej głębokiej przyjaźni, aż do ostatnich chwil jego życia.

Pogrążony w głębokim smutku

Jasiu Mikołajczyk

ZBYSZKU , SPOCZYWAJ W SPOKOJU
......................................................................................................................................................................

JAK ZAMIEŚCIĆ KOMENTARZ, ZAPYTANIE, ... KROK PO KROKU:

1. W okienku na samym dole strony Prześlij komentarz jako:
2. Dokonaj stosownego wpisu dotyczącego tekstu na stronie
3. Wybierz wyróżnik (strzałka dół, otworzy się okienko) Anonimowy
4. Kliknij na Podgląd tekstu (możesz dokonać poprawek)
5. Kliknij Zamieść komentarz
6. Uwaga: proszę podpisać się z imienia nazwiska, bądź tzw. ksywą

Ps. Dziękuję za dokonanie wpisu

OPERACYJNE DZIAŁANIE JASIA MIKOŁAJCZYKA

OPERACYJNE DZIAŁANIE JASIA MIKOŁAJCZYKA

dzisiaj jest niedziela, telefon milczy, komfort pracy zapewniony i myślę sobie coś

''skrobnę piórem na tą stronkę''. 

Zanim stronka 

HUMOR LOTNICZY, NIEZWYKŁE HISTORIE 

zacznie żyć swoim życiem to z kolei ta moja 

OSOBISTA.......
zależy tylko ode mnie.

Opisana niżej sytuacja jest prawdziwa i bardzo łatwa do sprawdzenia są świadkowie tych zdarzeń ,tylko może ja ich tu z imienia i nazwiska nie będę wymieniał – może by sobie tego nie życzyli,  dlaczego wynika  to z opisu, 

Przykład: STAN WOJENNY

Świat mi się zawalił jak milinom Polaków, myśli mi się kłębiły co mam robić. Ja już rządziłem na ''PARAFI'' z Worcella z którą się liczyły pozostałe ''Parafie'' wrocławskie. Miałem swoich oddanych ''żołnierzy'' – prawdziwych ''zakapiorów''(dla przykładu podam że jednym z nich był najlepszy Polski kaskader). byliśmy zaprawieni w walkach ulicznych, ''naparzaliśmy'' się między sobą regularnie kto będzie ''rządził''we Wrocławiu. Pierwsza myśl, jaka mi przyszła, to doprowadzić do Paktu między ''Parafiami'' w imię interesu nadrzędnego jakim była Polska. Zjednoczyć siły i podjąć walkę.

W pierwszych dniach przekaz był jasny była to wojna wytoczona Narodowi.

Co robić? Możliwości miałem dwie:

1. Podjąć walkę dywersyjną, ale bez rozlewu krwi.
2. Wyjechać na zachód jedynym dla mnie kierunkiem była Francja (skończyłem czteroletnią Szkołę Nauki Języka Francuskiego przy Uniwersytecie Wrocławskim Alliance Francaise)

Szybko doszedłem do wniosku, że działając z Francji będę skuteczniejszy, przecież oprócz swoich ''żołnierzy'', miałem ludzi w wielu środowiskach. Byli oni często na wysokich urzędach.

Jak wyjechać z Polski w stanie wojennym? Pomysł mi przyszedł , tylko nie byłem pewien, czy przejedzie. Miałem tam swojego człowieka który pełnił funkcję Naczelnika w Biurze Paszportów (był to SB-ek, tam też byli porządni ludzie). Spotkaliśmy się u niego w Urzędzie w pełnej ''konspiracji'' – nie mogłem dać po sobie poznać, że się znamy, jako petent. Przedstawiłem mu swój pomysł na wyjazd, zastanowił się i mówi ,Jasiu to powinno przejść, ale ja nie podejmuję decyzji o wydaniu paszportu, ja ją tylko opiniuję.

Jak wyglądała realizacja tego pomysłu, kupiłem butelkę Żubrówki, miałem z sobą kopertę już zaadresowaną na adres mego brata Bogdana, który w tym czasie mieszkał we Frankfurcie

n/ Menem. A do środka napisałem instrukcję co ma robić: Kręciłem się pod Wrocławskim Caritasem, aż przyjedzie ciężarówka TIR z pomocą charytatywną. Dla mnie ważne było , aby kierowca posługiwał się j. francuskim. Często się tam pojawiałem, to miejsce szczególnie było obstawione przez SB-cję. W trzecim dniu stanu wojennego podjechała ciężarówka na belgijskich numerach. Już widzę ,że pojawili się nagle jacyś ''Panowie'', co mi bardzo utrudniało działania. Podszedłem od razu do kierowcy otwieram drzwi i mówię o co mi chodzi, ma Pan tu flaszkę wódki, daję tu Panu kopertę i proszę kupić znaczek i wrzucić list do skrzynki. Otworzyłem mu kopertę, gdzie w górnej części napisałem nie martw się, z mamą już wszystko dobrze. Operacja się udała. To było napisane w górnej części. Natomiast instrukcja napisana była niewidocznym atramentem, który można było odczytać zwilżając lekko mlekiem. Tekst się ukazywał na czas wyschnięcia mleka na papierze na czerwono (Boguś znał te moje sztuczki jeszcze ze Szkoły podstawowej jak się pasjonowałem chemią).

Zdążyłem tylko dać kopertę kierowcy i mówię proszę ją natychmiast schować! Chwila moment i dwóch ''smutnych'' Panów już było przy mnie. Dokumenty proszę co Pan tu robi? Mówię proszę Panów, ale o co tu chodzi? Od zadawania pytań to jesteśmy my. Nie chciałem się dłużej z nimi chandryczyć i mówię, że mam tu dyżur wyznaczony przez Ojca Dyrektora Caritasu, bo j. francuski znam i mam otoczyć opieką kierowcę na czas wyładunku i służyć mu wszelką pomocą . Hm...odpowiedzieli, a butelka? To podziękowanie od Ojca Dyrektora. Popatrzyli po sobie proszę stąd odejść, kierowca sobie sam poradzi. To była godzina ok. 20 – tej.

Koperty nie znaleźli przy ,mnie, ani przy kierowcy, ale nawet, to tekst widoczny niczym mi nie groził, natomiast jakby odczytali tekst niewidoczny to byłbym w opałach.

Instrukcja:

- Idź do znanej Kliniki Chirurgicznej spisz z szyldu dokładną nazwę z adresem
- Podejdź do drzwi ordynatora, spisz jego nazwisko i imię wraz tytułami naukowymi
- Wyślij telegram następującej treści:

Bogdan Mikołajczyk leżący w naszym szpitalu jest w stanie agonalnym.

Uległ wypadkowi na placu budowy spadając z wysokiego rusztowania, prosi o pilny przyjazd brata Jana Mikołajczyka

Podpis (nazwisko lekarza)

Nazwa Kliniki.......

Po trzech dniach otrzymałem telegram, pobiegłem do przysięgłego tłumacza, prosiłem żeby nastawiał pieczątek, jakie tylko posiada (ma większą moc w oczach urzędnika), poleciałem z tym zaraz do mego Naczelnika , zaopiniował na tłumaczeniu telegramu, że nie wnosi żadnych uwag, podał jakieś obowiązujące paragrafy, że w takich okolicznościach wyjątkowych, jest możliwość udzielenia zgody na wyjazd zagraniczny. Naczelnik mi mówi, trzeba iść za ciosem lecę z tym do szefa, oprócz tej opinii, mu powiem, że jesteś załamany itp.

Przyszedł jeszcze szybciej niż poszedł, mrugną do mnie oczko i mówi Panie Mikołajczyk proszę czekać. Siedziałem wtedy na korytarzu. Poleciał w jakieś drzwi, daje mi paszport do ręki, tu proszę pokwitować. Mówię co mogę zrobić dla Ciebie. Mówi, że jest kiepsko z zaopatrzeniem, a jeść trzeba, ja zapłacę, załatw coś! Mówię załatwione, pojechałem w teren te wszystkie punkty kontrolne przeleciałem, na każdej zostawiałem w zależności od trudności kilka butelek wódki. Pod Oławą miałem zaprzyjaźnionego hodowcę baranów. Zameldowałem się u niego i mówię, zabij dla mnie jednego barana, zapłacę Ci benzyną, mam z sobą 20 l. Dobrze, ale nie mogę Ci dać więcej niż pół tuszy. Może tak być? Okey

Ja przy całej tej operacji z baranem nie byłem. Po jakiejś godzinę, tuszę zawinął mi w prześcieradło. Podziękowałem i z powrotem pojechałem do Wrocławia. Miałem wtedy Fiata 125p. W drodze powrotnej już z kontrolami nie miałem żadnego problemu, tylko pytali się czy, jeszcze nie mam jakiejś flaszki, tym razem zapłacą. Oczywiście , że miałem , ale zawsze musiałem mieć w bagażniku zapas odpowiedziałem ,że niestety już nic nie mam- nigdy nie wiadomo co się może przydarzyć?

Przyjechałem do domu Naczelnika, położyłem tuszę, żona jego mnie wycałowała, powiedziała, że tego jest tak dużo, a oni są tylko we dwoje. Mówię proszę to rozparcelować na drobne porcje i wrzucić do zamrażarki. Pytam się, czy nie będą mieli dość, jeść ciągle baraninę? Odpowiedziała, że będzie robić na różne sposoby i z fajnymi przyprawami. Pokazała mi książkę kucharską, proszę niech Pan patrzy, ile jest przepisów na baraninę. Ja mówię że niech posłucha mnie, Pani ma towar, to jest dzisiaj warte więcej niż gotówka. Najlepiej niech się Pani wymieni na nabiał wieprzowinę, wędliny itp. Najlepszą walutą jest teraz benzyna, tak ale tym musiałby się zajmować mąż, on mimo że tam pracuje to musi się pilnować, ''podpieprzają'' się nawzajem. Chce jakoś dotrwać do emerytury. Poszliśmy jeszcze z Naczelnikiem do drugiego pokoju wypiliśmy po dwie 50-ki. Pogadaliśmy jeszcze, ale tej treści rozmów nie będę przytaczał. Wiedział po co tam jadę itd.

Zadeklarował swoją pomoc, jakby była taka potrzeba. Dodam tylko, że bardzo był pomocny w mojej robocie ''dywersyjnej'' i nigdy mnie nie zawiódł.  Ja zawszę pilnowałem, czy mi potrzeba czy nie, miałem zawsze wbitą wizę 3 miesięczną pobytową, wielokrotnego przekraczania granicy francuską i taką samą tranzytową wizę niemiecką. Przyszedł czas wyjazdu. Wsiadłem w pociąg do Paryża, bo w papierach miałem wizę pobytową francuską, bo jak bym miał bilet tylko do Frankfurtu, to miałbym na granicy niemieckiej problem, mogliby mnie nie wpuścić. Wysiadłem z pociągu, brat po mnie przyjechał. Zaczął się okres ciężki do przetrzymania. Jak Polonia z Frankfurtu dowiedziała się,że przyjechałem z Polski wszyscy chcieli wiedzieć co się w Polsce dzieje, każdy przynosił alkohol , nie mogłem się urwać, brat chciał, żebym został, załatwi mi robotę. Języka nie potrzebujesz znać, miał swoją firmę budowlaną i w przypływach zatrudniał kilkadziesiąt osób w większości Polaków. Trwało te pijaństwo i nocne rozmowy Polaków przez tydzień. Przy każdym spotkaniu pokazywałem od razu na początku ksero tego telegramu i w dwóch słowach tłumaczyłem , że właśnie dlatego dostałem zgodę na wyjazd. Inaczej wzięliby mnie za agenta służb, żeby rozwalić robotę opozycji za granicą. Brat by miał ''przesrane'', zresztą w Paryżu ja też. Ten bilet który miałem był jeszcze ważny i po tygodniu byłem już u Siebie w Paryżu. W mojej drugiej ojczyźnie.

Paryż stan wojenny i ja

Wrocław dnia 18.09.2011 r.

Tekst: Jan Mikołajczyk
....................................................................................................................................................................

JAK ZAMIEŚCIĆ KOMENTARZ,  ZAPYTANIE, ... KROK PO KROKU:

1. W okienku na samym dole strony Prześlij komentarz jako:
2. Dokonaj stosownego wpisu dotyczącego tekstu na stronie
3. Wybierz wyróżnik (strzałka dół, otworzy się okienko) Anonimowy
4. Kliknij na Podgląd tekstu (możesz dokonać poprawek)
5. Kliknij Zamieść komentarz
6. Uwaga: proszę podpisać się z imienia nazwiska, bądź tzw. ksywą

Ps. Dziękuję za dokonanie wpisu